به نظر می آید جشنواره ها هرچه بیشتر بر جنبه بین المللی خود تاکید ورزند و رقابت در این عرصه را به مسابقه ای جدی و پربار تبدیل کنند، امکان مبادله شگردهای هنری و ارتقای دانش تئاتری در هر جشنواره، گسترده تر می شود. تئاتر ما چندین دهه است که با دنیای بیرون از خود، ارتباط فعالی نداشته است. در حالی که سینمای ایران، از چنین محدودیتی هرگز در مضیقه نبوده و شما بهترین شاهکارهای سینمایی و حتی برندگان معتبرترین جشنواره های بزرگ را می توانید سر چهارراه ها از دستفروشان بخرید و در خانه تماشا کنید.

جدا از رقابت های جشنواره ای، چقدر خوب است که هر سال، یکی دو ماه از اجراهای تئاتری، به گروه های تئاتری میهمان از کشورهای منطقه و همچنین کشورهای صاحب فرهنگ تئاتری اختصاص یابد و شاید بتوان هر سال همچنین، تعدادی از گروه های معتبر تئاتری دانشگاهی کشورهای همسایه و یا کشورهایی را که از نظر فرهنگی به ایران نزدیک تر هستند، به دانشگاه ها دعوت کرد. بدون تردید این کار در ارتقای سطح تئاتر ما تاثیری فراوان خواهد داشت و گذشته از این، بارسنگینی را که بر گرده های جشنواره فجر گذاشته شده، سبک می کند.

سرشت هر جشنواره ای، کشف استعدادهای تازه است.

به هرحال باید انتظار داشت که در هر جشنواره، چهره های نوینی بدرخشند و ای کاش که این چهره های درخشان، به سرعت به تلویزیون و سینما نپیوندند و تئاتر را ترک نکنند.

باید اندیشید که نظام تئاتری ما، چه ساز و کاری برای حفظ و حمایت از بازیگران جوان تئاتر دارد و آیا می تواند به شکل های گوناگون از آنها پشتیبانی کند و آنها را به تئاتر دلگرم نگه دارد.