معمولا روند برگزاری جشنواره های تئاتری ما به گونه ای است که ابتدا نمایشنامه های پیشنهادی به هیات های گزینش متن، ارائه می گردند و پس از تایید نمایشنامه ها، هر گروه اجرایی به تمرین آثاری که مجوز گرفته اند می پردازد و پس از بازبینی هیات های نظارت و تایید نهایی اجراها، آثار منتخب به جشنواره راه می یابند و در برنامه جشنواره، حدودا دو یا چهار بار به اجرای عمومی درمی آیند. پس از جشنواره، در طول سال، اجراهای جشنواره ای به تناسب درجه و مقامی که کسب کرده اند و یا ترکیب هنرمندان نقش آفرین و یا به واسطه عواملی که مرکز هنرهای نمایشی و ارگان های اداره کننده تئاتر در ایران تعیین می کنند، اجرای صحنه ای می یابند و در این حالت، مجددا پس ازتمرین های دوباره و حتی پس از تعویض یکی دو بازیگر به اجرای عمومی درمی آیند.

در چنین حالتی، اولا به اجراهای جشنواره ها، نوعی حالت آماتوریسم و موقت بودن تحمیل می شود. هنرمند تئاتر اغلب به اجرای چند هفته ای اثر خود دلگرم است.

از طرف دیگر، بازیگر و عوامل اجرا، در این وضعیت، باید دوبار به کوشش حداکثر برای کار هنری خود دست یازند. یک بار برای بردن جوایز و باردیگر به قصد اجرای عمومی.

ثانیا شک نیست که در جشنواره ها، ممکن است کمتر شاهد اوج فعالیت هنری گروه های تئاتری باشیم. درواقع، جشنواره ها باید نقطه اختتام فعالیت های گروه های اجرایی باشند. یعنی آثار اجرا شده در جشنواره، در طول سال گذشته، در مواجهه با مردم و واکنش های تماشاگران ارزش گذاری شوند و به گونه ای پس از ویرایش و پالایش نهایی، به جشنواره راه یابند. حالابا چنین روندی، این آماتوریسم موجود در جشنواره ها به تئاتر دانشجویی هم تحمیل می گردد. از آنجایی که تئاتر دانشجویی، ذاتا آماتور است، مسلما تحت فشار بیشتری قرار می گیرد.