هنرمندان دانشگاهی ما تلاش می کنند تا با به آزمون گذاشتن آموزه های خود به راه های تازه ای برای اجرا و تولید آثار بهتر و متفاوت دست پیدا کنند. البته شاید چندان صحیح نباشد که کار این دو گروه را کاملا جدا از همدیگر فرض کنیم، چرا که به هر حال عملکرد هر یک بر دیگری هم اثر خواهد گذاشت.تا زمانی که این گروه ها به شکلی مداوم به تئاتر نپردازند، هنر تئاتر در کشورمان نمی تواند به اهدافی که مد نظر دارد، نزدیک شود.تئاتر یک هنر جهانی است، هنری که به کشور خاصی محدود نمی شود و ما هنرمندان در هر گوشه از جهان که زندگی کنیم، بخشی از این خانواده جهانی به شمار می آییم. اما نکته ای که در این بین باید به آن توجه شود، این است که هر کشوری باید بکوشد ضمن همنوایی با این خانواده بزرگ، یافته ها و دانش روز را متناسب با تاریخ، تمدن، فرهنگ و مذهب کشور خود به کار گیرد. بین کشورهایی که در این خانواده جهانی حضور دارند، از لحاظ جنبه های مختلفی همچون تکنیک های اجرا، نمایشنامه نویسی، طراحی صحنه و... تبادل صورت می گیرد و همه اینها در یک ریشه واحد شکل می گیرند، اما می توان کاری کرد تا متناسب با هر فرهنگی رنگ و بویی متفاوت به خود بگیرند تئاتر ما تا به امروز افت و خیزهای بسیاری را پشت سر گذاشته است و ما برای رسیدن به جایگاهی که شایستگی کسب آن را داریم، نیازمند در اختیار گرفتن امکانات مادی و معنوی بیشتری هستیم.