حقیقت این است که سینمای داودنژاد چه باب طبع مان باشد و چه نباشد؛ سبک و نگاهش را دوست بداریم یا نه، کمتر فیلمی در کارنامه اش پیدا می کنیم که بی اعتنا و به سادگی بتوان از کنارش گذشت. اگر هم با کلیت فیلم رابطه نگیریم، نمی توانیم به کلی انکارش کنیم؛ نکته ای خاص و چیزی ویژه در آن هست که جذب مان کند و قابل بحث باشد. این ویژه بودن، محدود به این روزها و سال ها هم نیست. از فیلم نخست فیلمساز و از بدو ورودش به سینما، پیوسته بارقه ای بوده است و نشانه ای که با کارگردانی «دیگر» روبه روییم. در سالیان اخیر که دسته بندی هایی چون سینمای بدنه و خاص و... باب شده، داودنژاد را کم و بیش به آن بخش بدنه یا عام تر سینما