از تفریحات رایج در قهوه خانه ها، نقالی و سخنوری بود که به شاهنامه خوانی و شعرخوانی می پرداختند و برای ساعت ها مردمانی را که از طبقات گوناگون و با سن و سال های مختلف و سلیقه های متفاوت می توانستند سرگرم کنند. کسی که در آن دوران به نقالی می پرداخت لازم نبود که از اطلاعات ادبی و تاریخی گذشته و منطق و جامعه شناسی سر دربیاورد بلکه بیش از آن باید به حکایات، روایات، احادیث، اشعار تسلط داشته باشد و به حفظ اشعار شاهنامه می پرداختند و با تمرین صدا که گوش شنونده را آزرده نکند نام مرشد را روی خود می گذاشتند. متاسفانه آن طور که گفته شده نقال های آن دوره به جز چند نفر محدودی بقیه معتاد به تریاک بودند. دلیل