شهید مصطفی چمران یک شخصیت چند وجهی و جمع اضداد بود. او شاگرد مکتب علی(ع) بود که در جایی نمی توانست اشک چشم یتیم را تحمل کند یا برای ظلم به یک دختر اهل ضمه در اقصا نقاط حکومتش می گریست، اما در میدان نبرد با صلابت بر دشمن غلبه می کرد. جمع اضداد بودن صفتی است که علی(ع) داشت و شهید چمران نیز یکی از شاگردان علی(ع) بود. شهید چمران یک دانشمند فیزیک هسته ای بود که وقتی طرح های خود را در این زمینه در دانشگاه مطرح می کرد شاید تنها معدودی از دانشمندان، به اندازه انگشتان یک دست سخن او را می فهمیدند. در کنار این توانایی ها در علم و دانش، شهید چمران یک رزمنده توانا، رشید، شجاع و مدبر نیز بود به گونه ای که ما در دنیا نمی توانیم دانشمند هسته ای دیگری مانند وی مثال بزنیم که فرمانده جنگ نیز باشد. شهید چمران علاوه بر اینکه یک دانشمند، مدیر، یک رزمنده و یک عارف واقعی با تاسی به علی(ع) بود، یک سیاستمدار بسیار بزرگ بود، به طوری در یک سخنرانی در قبل از انقلاب، نوید پیروزی انقلاب اسلامی، آزادی کشورهای شمالی ایران از دست کمونیست ها و بازگشت مردم عراق پس از سقوط صدام را داد. او در کنار همه این صفات، طبع هنری نیز داشت؛ با مفاهیم اسلامی و انقلابی، نقاشی می کشید، خطاطی متبحر بود و عکاسی هم می کرد.