ماهواره ها هم می میرند. گویا این سرنوشت محتوم هر پدیده ای است که زیر گردونه سپهر، روزگار خود را آغاز می کند. پایان یک ماهواره عمدتا به دلیل خالی شدن مخازن سوختشان یا خراب شدن باتری های شیمیایی آنهاست. حدود 6 سال پیش مخازن سوخت یک ماهواره غول پیکر هواشناسی که به اختصار UARS نامیده می شد. خالی شدند. یعنی هنوز کمی مانده بود تا خالی شوند که هشدارها در مرکز کنترل زمینی به صدا درآمد.

می شد چند صباحی دیگر با این سوخت باقیمانده، گاه گاهی موتورها را روشن و مدار ماهواره را تصحیح کرد و بعد هم این غول 6 تنی را در مداری به ارتفاع 600 کیلومتر به حال خود رها کرد تا بشود بخشی از خانواده منفور پسماندهای فضایی. اما صاحبان ماهواره تصمیم گرفتند از خیر چند ماه بگذرند و در عوض با روشن کردن موتورهای UARS در جهت عکس حرکت، باعث کاهش ارتفاع ماهواره به نزدیکی جو زمین شوند. آنقدر نزدیک که پس از تنها 6 سال، ماهواره برای همیشه در کام آتشین اتمسفر گرفتار شده و بسوزد. آنچه در آن روزگار به آن توجهی نشده بود بخشی از قطعات این ماهواره بزرگ بود که حتی اگر با سرعت 28 هزار کیلومتر بر ساعت هم با اتمسفر زمین برخورد می کرد، از بین نمی رفت. همین چند قطعه که می توانست با سرعت 150 کیلومتر بر ساعت بر سقف خانه ای فرود آید، شد دستمایه نگرانی خیلی ها. ناسا هم با اعلام اخبار ناامیدکننده ای اعلام کرد که اصلانمی تواند پیش بینی کند که اتوبوس ارواحش کی و کجا به زمین برخورد خواهد کرد. شایعات شروع شد و نگرانی ها اوج گرفت. آخرین مردمی که قرار بود شب ناآرامی را از ترس افتادن یک بلای آسمانی بر سرشان به صبح برسانند، شهرک نشینان اطراف منطقه کالاگاری در غرب کانادا بودند. اما این بار شانس یار زمینیان بود و گویا طبق آخرین اخبار، ماهواره بزرگ ناسا در اقیانوس آرام سقوط کرده است. دانشمندان معتقدند که برای پرهیز از چنین وقایع اضطراب آوری باید ضمن اجبار صاحبان ماهواره ها به لزوم سقوط کنترل شده، سازندگان را نیز به ساخت ماهواره هایی ترغیب کرد که در صورت برخورد با جو زمین کاملاسوخته و خطری را متوجه ساکنان زمین نکنند.

در تیتر خبری که روز یکشنبه در همین باره در این صفحه چاپ شده نام ماهواره به اشتباه دیسکاوری درج شده بود که به این وسیله از خوانندگان عزیز پوزش می طلبیم.