تو فوتبال ما یه رسم بد جا افتاده که وقتی یه تیمی مثلا 6 یا 7 تا گل می خوره، آخر بازی مربی تیم بازنده با قیافه حق به جانب میاد جلو دوربین و میگه: نور خورشید زیاد بود، چمن استادیوم نامرغوب بود، هتل ما خوب نبود، داور کاملا به نفع تیم حریف می گرفت و... انگار نه انگار 6 یا 7 تا گل خورده. شیپورچی به این مربیای عزیز می گه: سلامت داور و چمن و... مشکل نداره، سلامت تیم شما مشکل داره!

از این بدترهاشو تو سیاست داریم؛ آخه آدمی که زن و بچش جاش تصمیم می گیرند، حق هم داره نگران همه چی باشه! ما نمی دونیم تو این 8 سال اینایی که تو این چند انتخابات رای دادن آدم بودند یا از کرات دیگه اومدن؟

کاهش فاصله میان مردم و مسئولین هم کار خوبیه؛ مثلا وقتی یه مسئولی ول می کنه میره ویلای دماوند یا ویلای شمال و نمیاد تو مراسم تنفیذ، این خودش یعنی کم کردن فاصله میون مردم و مسئولین! حالااحمدی نژاد یه سفر استانی میره، شما بعضی هاتون حتی سفر درون کوچه ای هم نمی رید!

بعضی از سیاسیون هم می گن دیگی که برای من نجوشه، هر چه می خواد توش بجوشه! انتخاباتی که من رای نیارم یا من نتیجشو قبول ندارم، انتخابات ناسالمیه. آخه اگر انتخابات سالم بود چرا من شیپورچی تو این

شیپورچی تو تحقیقاتش متوجه شده که کلا مردم با ایشون مشکل دارن و احتمالا فردا ایشون بگه که: هم سلامت انتخابات مشکل داره و هم سلامت مردم و هم خود انتخابات امر مشکل داریه و با انتخابات نمیشه نخبه ها را به مردم معرفی کرد! ضمنا یادشون باشه یه زمانی چند تا از نخبه های نایاب جمع شدن و گفتن: ریاست جمهوری آقای... باید مادام العمر بشه! اگر این کار می شد دیگه اصلا نیازی به انتخابات نداشتیم و خیال همه راحت می شد.