در ساختار نوین اجتماعی، بی گمان، آموزش و پرورش، یکی از نهادهای بسیار مهم و بنیادین هر جامعه ای به شمار می رود. گذشته از انتقادهای بسیار تند و ریشه ای برخی اندیشمندان آموزشی، همچون ایوان ایلیچ- که نباید به کلی هم، نادیده گرفته شوند- به کمتر کسی برمی خوریم که فلسفه و ضرورت هستی این نهاد را در زندگی کنونی، سراسر به پرسش گیرد و آموزش و پرورش را از بیخ و بن، بیهوده و زیانمند بداند. این سخن البته به این معنا نیست که درباره چنین نهاد گسترده با کارکردهای گوناگون، نتوان سنجشگرانه اندیشید. آموزش و پرورش و مسایل پیرامونش، بسان پدیداری انسانی، سخت اندیشیدنی و پژوهیدنی است؛ جستارهای جهانی بسیار، گواه درستی