در هیاهوی نمایشگاه مطبوعات برخی دیده اند، زمانی که وزیر آموزش و پرورش در جمع همراهانش از این غرفه به آن غرفه می رفت، از معلم گرفته تا دانش آموز وحتی اولیا دنبال فرصتی بودند تا خود را به وزیر برسانند و عریضه ای بدهند و دستوری بگیرند و شاید هم درددلی کنند، در این میان معلمی از وزیر می خواهد که راه را برای مدیران مدارس که از معلمان می خواهند به دانش آموزان نمره بدهند سد کند، او می گوید: آقای وزیر! بخشنامه ای، آیین نامه ای یا دستوری بدهید که راه را بر نمره دهی کیلویی به دانش آموزان ببندد.

وزیر در واکنشی سریع می گوید: «این طور نیست.» اما به گواه خبرنگار فارس، معلم شاهد می آورد که خود او بارها مجبور شده است به اصرار مدیران مدارس نمره بدهد؛ پاسخ وزیر از این جمله فراتر نمی رود: «شما این کار را نکنید. شما شان معلمی را حفظ کنید.» مشکل نمره دادن به دانش آموزان در مدارس از دولتی گرفته تا غیردولتی، آسیب جدیدی در نظام آموزش نیست که با انکار همیشگی حمیدرضا حاجی بابایی حل و فصل شود. این که وزیر از معلم منتقد می خواهد که شان خود را حفظ کند و زیربار اصرار مدیر مدرسه نرود نشان می دهد که عالی ترین مقام وزارتخانه، آسیب جدی نمره دهی کیلویی به دانش آموزان را در حد یک مشکل فردی تقلیل داده و نخواسته است این مشکل را به صورت فراگیر ببیند. پاسخی مانند «شما در کدام مدرسه شاغل هستید؟»، «نام منطقه و مدیر مدرسه را بنویسید.» یا عبارت ساده «حتما پیگیری می کنم» می توانست نشانه عزم وزیر به مهار آسیب های موجود باشد، اما توصیه به رعایت اخلاق فردی، به نوعی پاک کردن صورت مساله است.

واقعیتی به نام دادن نمره برای ارتقای بهره وری و عملکرد مدارس و معلمان از یک سو و کاهش آمار مردودی و افت تحصیلی در مناطق مختلف از سوی دیگر، سال هاست بدون آمار و مدرک مستندی به فرهنگ حاکم در برخی مدارس تبدیل شده و متاسفانه اولیا و دانش آموزان و برخی معلمان هم به دلیل مصلحت شخصی در برابر آن سکوت می کنند.

برخی مدیران مدارس بویژه غیردولتی ها گمان می کنند برای نشان دادن کارنامه درخشان مدرسه خود باید میانگین سطح نمرات دانش آموزان را بالاببرند، بر همین اساس از معلمان بخواهند که نمره کیلویی بدهند. در این میان انکار اصل مطلب به بقای آن کمک می کند.