من اعتراف می کنم که این ستون مخاطب چندانی ندارد و این خود موجب دلگرمی است؛ دلگرمی از آن رو که با وجود اشاره های سمج و ممتد نویسنده به گزاره هایی پراکنده درباره وضع موجود و زندگی روزمره، او هنوز در دل این وضعیت ادغام نشده، بلکه شکست خورده و می تواند از جایگاه «بی جایگاهی»، کماکان «چیز»هایی را به بیرون پرتاب کند. برای توجیه این دلگرمی که در وهله نخست می تواند جنون آمیز جلوه کند، چاره ای نیست تا با وجود تلاش برای پرهیز از «به قول...» گفتن ها و ردیف کردن اسامی متفکرانی که حتی بر سر تلفظ نام شان اتفاق نظری وجود ندارد، این بار از این قاعده تخطی شود و به میانجی گفتار لاکان (یا لکان) درباره «دیگری بزرگ»