در پس چهره ای عمیق، ریشی انبوه و عینکی که نگاه های نافذش را به سوژه ای تصویری، بارانی، درختی و یا گلی می دوزد، مردی در خاطرات و نوستالژی نیم قرن فیلمسازی شهری نهفته است؛ مردی که می توان لقب «سینماگر شهری» را بحق شایسته او دانست؛ زبان کوچه باز و معماری

تو در توی پایتخت 14 میلیونی در لابه لای دوربینش همواره خود را نشان می دهد. مسعود کیمیایی نامی است که با 25 فیلم سینمایی گره خورده است.

اگر از «جرم» 180 درجه نگاه مان را به سوی حکم، سربازهای جمعه، تا مرسدس، سلطان و ضیافت همگی روحی شهری و مدنی را در لنز دوربین ثبت کرده اند؛ در فیلم های کیمیایی، سه لایه مفهوم شناسی همچون جریانی روساختی