«ایها الناس الزهاده قصر الامل و الشکر عند النعم و التورع عند المحارم؛ ای مردم! زهد، کوتاهی آرزو، سپاسگزاری در برابر نعمتها و پرهیز از حرام است»

(نهج البلاغه، خطبه 81)

زهد در لغت ضد رغبت و حرص بر دنیاست(لسان العرب 6: ص 97) در اصطلاح و فرهنگ قرآنی، به معنی پارسایی و روی گردانی از دنیا، مال، مقام و به طور کلی ترک تعلقات دنیوی و توجه به آخرت و پاداش الهی است. ملامحمد مهدی نراقی (ره) در کتاب جامع السعادات می نویسد: «زهد، آن گاه تحقق می یابد که شخص توانایی بهره مندی از دنیا و نعمتهای آن را داشته باشد و آن گاه آن را رها سازد. انگیزه ترک دنیا هم، پستی و بی ارزشی آن، در مقایسه با خدا و آخرت باشد.