هانا آرنت یکی از ایدئولوگ های نئولیبرالیسم معاصر است. آرنت مدتی شاگرد هایدگر بود و بر خلاف دیگر نظریه پردازان لیبرالی، تمایلات پوزیتیویستی کمتری داشت. آرنت اساسا در قلمرو تفکر سیاسی قلم زده و سردمداران نظام سرمایه داری غرب از او به عنوان یک ایدئولوگ در جنگ سرد بهره می گرفتند.

کانون توجه آرنت به لحاظ فکری مسئله خشونت سیاسی و نسبت آن با انقلاب و توتالیتاریسم است. آرنت در مقام یک لیبرال شدیدا با انقلاب مخالف است. او معتقد است که انقلاب ها در صورت پیروزی به توتالیتاریسم و خشونت می انجامند و چون در نفس خود انقلاب هم به کار بردن خشونت علیه وضع موجود نهفته است، پس تحمل وضع موجود هر چقدر ظالمانه و سلطه گرانه که باشد بهتر از در افتادن با آن از طریق انقلاب است.