امروز، یک سالگی ستون «کارتون خواب» است. ستونی که در یک سال گذشته، تلاش کرد تا چراغ کارتون مستقل مطبوعاتی را روشن نگه دارد. «کارتون خواب»ها در این یک سال صدای بخشی از جامعه بودند.

کارتونیست های این ستون، از آن رو نام

«کارتون خواب» را بر خود نهادند که خود نیز بی خانه و کاشانه اند. آنها خانه ای به نام «خانه کاریکاتور» ندارند. خانه آنها «کارتون»های شان است که بازتاب مشکلات جامعه و صدای اکثریت طبقه متوسط ایران است.

یادآوری یک سالگی ستون کارتون در یک رسانه اصلاح طلب از آن رو اهمیت دارد که کارتونیست های مطبوعاتی مستقل، فضای اندکی برای به تصویر کشیدن دیدگاه های شان دارند. ستون های روزانه کاریکاتور به جز یکی، دو روزنامه به چشم نمی آید.

کارتون خوابی یک مرام است. بزرگ ترین سرمایه «کارتون خواب»ها آن است که صدای مردم اند. وابستگی ندارند و هنر برایشان دکان نیست. چشمان شان را به جایزه های رنگارنگ جشنواره ها ندوخته اند. اداره ستون «کارتون خواب» جز با همراهی و دلدادگی دوستانم: حسن کریم زاده، علی درخشی، جمال رحمتی، کیوان زرگری، سلمان طاهری، فیروزه مظفری، سعید نوروزی، یحیی تدین، آروین و مهدی کریم زاده میسر نمی شد.

دستان شان را به گرمی می فشارم که قلم های شان بر مسیر شرافت می چرخد.