همه دعوتید به صرف گرفتن بیل در دست، کندن یک گودال، کاشت یک نهال در زمین و آب ریختن به پایش، یادتان باشد همه اعضای خانواده را بیاورید حتی بچه ها هر قدر هم که شیطان باشند. امروز روز درختکاری است، یک روز فقط برای زمین و خاک، پس همه بیایید، امروز برای همه، جا هست.

نهال هایی که پارسال کاشتیم و آبشان دادیم حالاچند سانتی متری قد کشیده اند و با آن نهال های لاغر و کم برگ اول کار فرق کرده اند؛ همان سروهای نقره ای و کاج و زیتون هایی که کاشتیم و در طول سال اگر حوصله داشتیم سری به آنها زدیم و آبی پایشان ریختیم و برگ های زردشان را کندیم و با عشق و امید نگاهشان کردیم تا یک روز نه چندان دور درختانی تنومند شوند و برای زمین یک تکیه گاه.

امسال هم دوباره همین کار را می کنیم. آستین هایمان را بالاخواهیم زد و در زمین های عریان شده شهرها و روستاهایمان و به احترام طبیعتی که خودمان و هم نسلی هایمان نابودش کرده ایم نهالی می کاریم. این نهال های کوچک کاشته شده کنار هم اگر در صفوف به هم فشرده شان همان طور که در روز درختکاری سرحالند، قبراق بمانند، طولی نمی کشد که سربازان ایستاده در خاکی می شوند با هزار مسوولیت. اینها اگر قد بکشند و سالم بمانند به جنگل های دست کاشتی تبدیل می شوند که اگر تاج پوشش مناسبی پیدا کنند، هر هکتارش در طول یکسال 5 / 2 تن اکسیژن تولید می کند و بدون این که کمکی بخواهد، 67 تن گرد و غبار را می مکد و جذب برگ هایش می کند. حالابماند اگر نهال های کم جانی که به دست من و تو کاشته می شود در خاک پا بگیرد و جزئی از پیکره یک جنگل مصنوعی شود هر هکتارش می تواند 500 متر مکعب آب ذخیره کند.

پس دیگر دو دل نباشید و دعوت طبیعت را رد نکنید. شهرها و روستاهایی که ما در آن زندگی می کنیم دیگر نه ساختمان های زمخت سیمانی می خواهد نه ماشین های بنزین خوار و دودزا، حالامناطق مسکونی ما درخت می خواهد و ما آدم ها اکسیژن و هوای پاک، پس قدری همت کنید و برای کاشت نهال آستین بالابزنید. تهرانی ها شما را خواهیم دید، وعده دیدار ما پارک ملی خجیر.