«داداشی» 45 ساله، حالا20 سالی است که در خیابان های ورامین و تهران به رفت و روب مشغول است. او یک پسر دانشجو و دو دختر دانش آموز دارد و از شغلش هم راضی است. آن صبح که دیدمش، 12 ساعت شهر را جارو کرده بود، اما اثر خستگی در چهره اش دیده نمی شد. راستش نمی دانستم از کجا شروع کنم.

بعد از کمی خوش و بش، از سختی های کارش پرسیدم. او دست های پینه بسته و زمختش را نشان داد و گفت برخلاف برداشت عمومی، کار ما خیلی هم راحت نیست. روز و شب، در سرما و گرما، تازه وقتی برف و باران که نعمت الهی است، می بارد و همه زیر سقف ها پناه می گیرند، کار ما شروع می شود. «باور کنید خیلی سخت است».