همه در انبوهیم/ لیک در زورق مان تنهایی است/ حلقه ای نیست به آن آویزیم.

امروزه در جهانی زندگی می کنیم که انسان ها در کلینیک ها به دنیا می آیند و در بیمارستان ها می میرند؛ جهانی که در آن موقعیت های تفننی و غیرانسانی دایما افزایش می یابند؛ جهانی که در آن نقاط گذار و اشتغال های موقت در شبکه متراکمی از وسایل ارتباطی متنوع و متعدد و در فضاهای متفاوت و متضاد توسعه می یابند و در عین حال چنین فضاهایی، آکنده از انسان ها هستند؛ انسان هایی که دایم در حال جابه جایی از مکانی به مکانی دیگرند و شاید آنقدر جابه جا می شوند و مکان های متعدد را تجربه می کنند که احساس «لامکانی» می کنند. جهانی که به این ترتیب