سخت یا آسان، سینمای ایران هنوز نفس می کشد. در این یک قرن و بیش از یک قرن، سینمای ایران در هر دوره ای با بحران ها و موانعی دست به گریبان بوده که گاهی «بودن» آن را در معرض خطر قرار داده، اما از آنها عبور کرده و رسیده به این روزگاری که ما هستیم و هنوز زنده است. سینما چگونه این همه سال زنده مانده؟ چگونه از این موانع جان سالم به در برده است؟ زمانی «بهمن فرمان آرا» با حذف چند صحنه از فیلمش می توانست پس از دو سال «یک بوس کوچولو» را روی پرده ببرد. «رخشان بنی اعتماد» با ساختن «خون بازی» به فیلمی نه درباره اجتماع بلکه درباره جوانان اقدام می کرد، «جعفر پناهی» حداقل می توانست فیلم «آفساید» را بسازد و سپس