مهم ترین دلیل زنده ماندن سینمای ایران، زنده ماندن این ملت است. بخش عمده اش به این مساله بر می گردد که فرزندان این سرزمین، آنهایی که در دامن فرهنگ این مملکت رشد کرده اند، زمینه های ابراز را در سینما فراهم می بینند.

این به دلیل سرزندگی مردم است که سینما زنده مانده و هر گونه سنگ و مشکلاتی که بر سر راه سینما گذاشته شده و ضربه به آن خورده ولی باز مثل نهالی بوده که به رشدش ادامه داده و تا زمانی که درخت سینمای ما ریشه در این خاک دارد و خاک آن همان خاک فرهنگ ماست، می تواند به زندگی خود در سخت ترین شرایط ممکن ادامه دهد.

شاید بهترین راه حل ما برای عبور از این بحران های پیش آمده فرهنگی، نگاه پرمهرتری به یکدیگر باشد و اینکه به داشته های پرارزش مان بیشتر فکر کنیم و قدرش را بدانیم، تلاش کنیم تا در موفقیت یکدیگر شریک باشیم تا اینکه دل مان بخواهد در شرایط بد دیگران را در عرصه فرهنگ مملکت ببینیم.

من فکر می کنم گاهی ما آن چیزی که در این سرزمین اتفاق می افتد و موفقیتی که در سرزمین پیش می آید را مال خودمان نمی دانیم و مال غیر نگاهش می کنیم و همین نگاه باعث بروز این توفان ها می شود. فکر می کنم که باید برای رشد سینمای ایران به سراغ دانشمندان این عرصه برویم و این اتفاق را حلاجی کنیم.

بدانیم اگر سینما موفق می شود مال همین سرزمین است و توفیقش مال ماست، پای طاووس را نبینیم و از زیبایی پر آن غافل شویم.

در حال حاضر به نظر من نگاه مدیریتی به سینما نگاه رئوفی نیست، چیزی که لطمه زده این است برخی کسانی که مدیریت سینما را برعهده دارند به جای اینکه با یک نگاه برادرانه سینما را زیر پر و بال خود بگیرند، با نگاه نامهربان به سینما نگاه می کنند.

به نظر من حجم قهر نسبت به مهر در سینمای ما بیشتر شده است و این برای جامعه سینمایی ما مضر است...