سینما مردنی نیست و کسانی که فکر می کنند سینما به زودی رو به قبله می شود به آرزویشان نخواهند رسید و قطعا مانند تمام این سال ها سینما این چالش های روزمره را پشت سر خواهد گذاشت. البته بحران های امروزه که مشاهده می کنیم، معطوف به سینما نیست. مگر مطبوعات یا حوزه کتاب ما کمتر از سینما دچار چالش است؟ همه ما سینماگران امیدوار هستیم که این شرایط با بازنگری در یک سال آتی حل شود و این امیدواری در تمامی اهالی فرهنگ موج می زند و در حال حاضر شاید چاره ای جز صبوری به ذهن خطور نمی کند. سینما هم مثل بقیه حوزه ها قاعدتا تحمل می کند. گمان ما این است که در شرایط کنونی بدنه و اصناف اتفاقا نیرومندتر از پیش عمل می کنند و رشد و آگاهی در آنها به طرز شگفت آوری رشد کرده و این خودآگاهی نخواهد گذاشت که سینمای ما دچار بحران شود. وابستگی سینما به مسوولان فعلی نیست و بلکه به نیروهای کیفی است. سینما هیچ وابستگی به مسوولانی که دغدغه سینما را دارند، ندارد. نیروهای کیفی ما نیرومندتر از بحران هستند که نه به عنوان کاسبی بلکه به عنوان دغدغه و بازتاب دهنده معضلات اجتماعی به سینما نگاه می کنند و سینماگران ما از این بحران با کمک نیروهای تولیدی و کیفی عبور خواهند کرد. همان طور که گفته می شود «اندر بلای سخت پدید آید فضل و بزرگمردی و سالاری». این مشکلات پیش آمده به دلیل برخی ضعف های ماست در این شرایط، وظایف هنرمندان در قبال معضلات این است که دغدغه های خود را نسبت به جامعه از دست ندهند. آنها به عنوان دردمند جامعه و عضو جامعه از زندگی مردم، مصالح خود را تهیه کرده و همچنان به عنوان دیده بان اجتماعی عمل کنند. همان طور که بزرگی می گفت سینما کلید توسعه است به این معنا که هم افق آینده را ترسیم کند و هم به اصلاح امور بپردازد. به این ترتیب که باید شرایط زندگی اجتماعی را در آثارشان بازتاب دهند و خودشان را تجهیز کنند و از طرف دیگر بخش خصوصی را قدرتمند کرده و اتکا به منابع دولتی را کم کنند، چه در قالب شرکت های خصوصی و چه به عنوان نهادهای مدنی. هرچه میزان نیروهای خصوصی اقتصادی بیشتر شود به حریت سینما نزدیک خواهیم شد. از طرف دیگر سینماگران باید همکاری و اتحاد خود را افزایش دهند و به نقاط مشترک برسند.