سینما در همه جای دنیا با اتکا به افکار و اندیشه هایی که این مقوله را پشتیبانی می کنند زنده مانده است. اگر افکار و اندیشه های سینماگر را از سینما بگیریم چیزی جز تصاویر ظاهری باقی نمی ماند. اصولااین آدم های سینما هستند که آن را سرپا نگه می دارند. این مساله چه در مدیریت سینمایی و چه در مسایل فنی و تکنیکی به خوبی نمود پیدا می کند. این انسان ها هستند که به سینما هویت می دهند. تا زمانی که نویسنده، کارگردان و مدیر دغدغه مند و آدم عاشق در سینما وجود دارد این سینما نفس می کشد و زنده خواهد ماند. بحران های سینمای امروز یک شبه به وجود نیامده که بشود یک شبه هم آن را حل کرد. این مرحله گذار است که سینما در حال عبور از آن است و ما همه تلاش مان را به کار می گیریم که مانند تمام این سال ها این مرحله را هم به راحتی طی کند. وضعیت حاکم بر نحوه صدور پروانه ساخت، بازبینی مجدد فیلم هایی که دارای پروانه نمایش هستند، اکران فیلم هایی که حساسیت هایی را برانگیخته و در نهایت جنجال آفرینی شان به ضرر همه سینما تمام شد، ماجرای ریل گذاری دوستان معاونت سابق سینمایی که حالاصاحب عنوان سازمان سینمایی شده اند، فروش پایین فیلم های روی پرده، امتناع حوزه هنری و شهرداری از نمایش فیلم های مساله دار و انبوهی مشکل و مسایل دیگر نشان می دهد که حال سینمای ایران اصلاخوب نیست! اذعان به این نکته هم نه سیاه نمایی است و نه سیاسی کاری. مساله سینمای ایران در بحران هایی که این روزها دچارش شده و متاسفانه هر روز هم بر عمقش افزوده می شود، مساله فقدان برنامه استراتژیک است. اساسا نوع برخوردی که با سینما می شود را قبول ندارم. فارغ از تمام مشکلات، می گویم که این نوع برخورد درست نیست. با مشکلات پیش روی فیلمسازان، مسایل مربوط به سانسور و اهرم هایی مانند پروانه نمایش نمی توان در این سینما فیلمی ساخت که آیینه تما م نمای جامعه باشد.