هنر هرگز نمی میرد، یا حداقل تا زمانی که آخرین بشر از کره زمین محو شود، نمی میرد، چراکه انسان با هنر زنده است. در طول تاریخ هر کشوری، به ویژه تاریخ پرخطر ایران، بارها پیش آمده است که به دلایل مختلف، از جمله سیاست زدگی، اشغال کشور توسط بیگانگان، جایگزین کردن فرهنگ و هنر قوم مهاجم و در بسیاری موارد، عدم آشنایی با هنر اصیل و تاثیر آن بر زندگی مردم، هنرمندان اصیل ایرانی آثار کمتری به وجود آورده اند. اما خوشبختانه با شناخت و آگاهی نسبت به موقعیت به وجودآمده، راه مناسبی برای بیان احساس و نظر خود یافته اند. نمونه بارز و عینی آن، داستان «فردوسی» شاعر بزرگ ایران و ارتباط او با «سلطان محمود غزنوی» است.