ورود صنعت و تولید بومی به ایران، همزمان با روند نوسازی و به عبارتی به تاسیس و استقرار دولت مدرن در سال های پیش از مشروطه برمی گردد. نساجی، قندوشکر، چرم سازی و به مرور زمان خودروسازی، الکترونیک و... روندی را به نمایش می گذارند که امروزه باید تولید ملی را به بهره وری فراوان رسانده باشند. اما آنچه در نتیجه مشاهده می شود جز آن است که انتظار می رود. چرا چنین شده است؟ موانع پیش رو از حیث تاریخی کدامند؟ و اساسا فرآیند توسعه صنعت مبتنی بر تولید، با چه فراز و فرودهایی مواجه بوده است؟ این سوالات البته برای دریافت پاسخ، نیاز به بحث مبسوط دارند که در حوصله این نوشتار نیست اما ما در این پژوهش تلاش می کنیم