... آقای هژیر رفت که رفت و حیاط دبیرستان «سجاد» را سکوت پر کرد که کرد. خوب به یاد دارم، سه شنبه روزی بود. هوا کمی برفی شده بود و آقای هژیر، هی می گفت، این سه شنبه ها نحس بوده اند و نحس شده اند. آقای هژیر هیچ وقت سه شنبه ها به مدرسه نمی آمد، این را همه بچه های دبیرستان «سجاد» می دانستند. او همیشه سر کلاس ادبیات می گفت، وقتی سه شنبه ها می آیند من همش خیال می کنم آدم ها افقی شده اند و افقی روی خطوط سیمانی شهر راه می روند. آدمی بود آقای هژیر برای خودش، در طول دوران دبیرستان هیچ گاه نتوانستم بفهمم که چرا چشمانش مات می شوند روی نقطه ای که نمی دانم به کجا میخ شده بودند و هیچ وقت نتوانستم درک کنم که