نخستین مشکل اساسی ای که در این طرح وجود دارد، تعداد 110 سکه تمام بهار آزادی است: که می توان آن را بزرگ ترین مشکل این طرح هم دانست. اگر مردی توانایی مالی پرداخت 110 سکه را نداشته باشد، می تواند مهریه را قسط بندی کند.

در بهترین حالت مرد می تواند تنها ماهی دو سکه پرداخت کند. با یک جمع و ضرب ساده می توان فهمید که پنج سال طول می کشد تا این 110 سکه به طور کامل پرداخت شود. البته ممکن است این پنج سال به 40 سال هم افزایش پیدا کند، در صورتی که مرد توانایی پرداخت سکه تمام بهار را نداشته باشد و آن را به ربع سکه تبدیل کند. از همین رو فکر می کنم حتی تصویب این قانون هم بر آمار زندانیان مهریه تاثیری نخواهد داشت، مگر برای آن دسته از زندانی هایی که 110 سکه را پرداخت کرده اند و به هر دلیلی، توانایی ادامه پرداخت مهریه را نداشته باشند. بهتر بود برای مهریه در قانون تبصره یی نوشته می شد که در آن، بدهکاران مهریه مشمول محکومیت های مالی نمی شدند. قانون تا قبل از سال 81 راه حل خوبی برای موضوع مهریه پیدا کرده بود. طبق قانون دیگر زن نمی توانست مرد را به دلیل عدم پرداخت مهر به زندان بیندازد و اگر مرد را راهی زندان می کرد، می بایست هزینه زندان را پرداخت می کرد.

به نظر بنده قانون خانواده ما نیازمند بازنگری کلی است. قانونی جدید مختص خانواده باید نوشته شود که از قانون حقوق شهروندی (مدنی) مستقل باشد: اتفاقی که در سالیان اخیر در بیشتر کشورهای اسلامی مانند مراکش، مصر، ترکیه و... رخ داده است.

همچنین این قانون نمی تواند تاثیری بر روند افزایش مهریه های کلان داشته باشد، چون هنوز قانون هیچ گونه محدودیتی در مورد سقف مهریه مشخص نکرده است. مهم ترین موضوعی که برای مبحث مهریه باید در نظر گرفته شود تا دوران مهریه های کلان و بی منطق پایان یابد، بحث فرهنگسازی برای زوجین و خانواده هاست.