برای پی بردن به نخبگی و خلاقیتش کافی است تک نوازی یک دقیقه یی اش را در ترانه «ستاره بزرگراه» به دقت گوش دهید. آکوردهای عاصی و ملودی نوازی آنتی هارمونیک و سرتاسر واریاسیونش، یکی از دلایل جدی گرفته شدن کیبورد راک (Rock Organ)در سیاق موسیقی هارد راک بود. شاید بتوان گفت تا پیش از او حضور فعال و پر رنگ سینتی سایزر در موسیقی هاردراک چیزی بود در مایه های توهین به مقدسات. فارغ از هنر نوازندگی، «جان لرد» آهنگساز بسیار مهمی در سبک خودش بود. ترانه های او هر چند برخلاف تم های عصیانی مرسوم در آن دوران، مبتنی بر نظمی ریتمیک و هارمونیک بود، اما در عین حال غنای موسیقایی قابل توجهی را بروز می داد که در میان همتایانش کم نظیر جلوه می کرد. بدون شک مهم ترین اثری که از او در خاطر شنوندگان باقی مانده، ترانه «دود بر آب» است. «جان لرد» در سال 1941 در شهر لستر انگلستان به دنیا آمد. پس از ورودش به مدرسه تئاتر لندن، به سمت موج نوین موسیقی آن روزگار گرایش پیدا کرد. بعدها گروهی تشکیل داد با نام «پیس، اشتون و لرد». این گروه دوام چندانی نداشت و اندکی بعد، او همراه با گروه «آتوودز» روی صحنه ها ظاهر شد که البته موفقیت چندانی به دست نیاورد. در سال 1968 گروه اسطوره یی «دیپ پرپل» را تاسیس کرد.. این گروه ترکیبی رویایی بود از نوازندگانی خلاق و عصیانگر: «ریچی بلکمور» که بعدها بدل شد به یکی از بهترین نوازندگان گیتار لید، «نیک سیمپر» نوازنده خلاق گیتار بیس، و البته «رد اوانس» با صدایی جیغ آسا و مهار ناشدنی(که البته بعدها «یان گیلان» جایگزین او شد). گروه تا اواسط دهه 80 در اوج موفقیت و محبوبیت به کارش ادامه داد، اما با خروج «گیلان» همه چیز تمام شد و گروه یک دهه سکوت کرد. «لرد» دوباره گروه را با اعضایی تازه سر و سامان داد، اما انگار دوران موسیقی راک به سیاق کلاسیک تمام شده بود. «لرد» نسبت به سایر هم دوره هایش زندگی تقریبا کم حاشیه یی داشت. پروژه های شخصی و سلوی او هم با اقبالی نسبی رو به رو شد، هر چند کارهایش به اندازه «بلکمور» همه گیر نشد. «لرد» در شب شانزدهم جولای 2012 بر اثر ابتلابه سرطان، چشم از جهان فروبست و موسیقی راک یکی از عصیانگر ترین تک نوازان خود را (که از قضا گیتاریست هم نبود) از دست داد.