رابطه انسان و خدا در قرآن رابطه بنده است با مولا. مولاهمان ارباب و خواجه در برداشت پیشین نیست. در معنای مولادوستی و عاطفه و محبت مستتر است زیرا یکی از معانی مولا، دوست است. خداوند از آن جهت که خالق انسان و مدبر جهان است، بر انسان سروری و مالکیت دارد و خواجه و ارباب اوست. اما این مالک و صاحب، مخلوق خود را دوست دارد و به او عشق می ورزد. بین خدا و انسان در قرآن رابطه عشق و دوستی دو سویه برقرار است. می فرماید: «و سوف یاتی الله بقوم یحبهم و یحبونه» به زودی خداوند کسانی را می آورد که آنها را دوست دارد و آنها او را دوست دارند. اینان، همان بندگان خالص و بی غل و غش خداوندند.