منابع معدنی و علی الخصوص منابع نفتی یکی از مهمترین امتیازات اقتصادی به حساب می آید که کشورها با تکیه بر درآمدهای آن می توانند سرعت رشد و توسعه اقتصادی خود را افزایش دهند. به عبارتی درآمدهای نفتی به مثابه یک کمک ویژه برای اقتصاد ها به حساب می آید که دولت ها می توانند با اتکای به آن زمینه تولید را افزایش داده و با سرمایه گذاری در بخش های عمرانی موجبات آبادانی کشور را پدید آورند. اما در این میان یک چالش اساسی نیز وجود دارد. بسیاری از اقتصاد دانان بر این باورند که وجود نفت و منابع زیر زمینی باعث می شود تا دولت ها صرفا به این درآمدها تکیه کنند و دیگر به دنبال درآمدهای مالیاتی که از طریق توسعه فعالیت های بخش خصوصی سامان می گیرد نباشند و همین مسئله به مثابه عقب افتادن اقتصاد می گردد.