موزه هنرهای معاصر سال 1356، در ضلع غربی پارک لاله تهران در زیربنایی به وسعت 2 هزار مترمربع بنا شده است. ساختمان موزه، تلفیقی از معماری مدرن و سنتی است که با الهام از بادگیرهای مناطق حاشیه کویر ایران ساخته شده و تندیس های زیبا و با ارزش از هنرمندان معاصر همچون: هنری مور، آلبرتو جاکومتی و... در پیرامون آن فضای سبز اطراف را به «پارک مجسمه» بدل کرده است. درون موزه از عناصری تشکیل شده که در جریان دیدار بازدیدکنندگان، چشم اندازهایی بدیع و زیبا در برابر چشمان آنان قرار می دهد. چهارسو، گذرگاه، معبر و هشتی، از جمله این عناصر هستند. بیننده مسیری چرخشی در گرداگرد فضای اصلی موزه را می پیماید و پس از تماشای گالری ها به هشتی می رسد. موزه هنرهای معاصر، نمایشگاه های خود را در 9 گالری بزرگ و کوچک برپا می سازد. گالری ها یک به یک در مسیر حرکت بازدیدکنندگان قرار دارند و به این ترتیب، امکان برقراری بیشترین و بهترین ارتباط میان تماشاگر و آثار هنری را فراهم می سازد.این موزه وعده گاه هنرمندان و هنردوستان و کانون عواطف و احساسات و ظرافت ها و لطافت هایی است که در قالب آفریده هایی زیبا، گویا، مسائل و دلمشغولی های جامعه را به نمایش گذارده و شور و شکوه زندگی را در درون انسان ها بیدار می سازد.گنجینه این موزه، صاحب آثاری بی بدیل از هنر معاصر ایران و جهان است که بزرگ ترین موزه های دنیا، حتی آرزوی داشتن این آثار را به صورت امانتی دارند. با همه این اوصاف، به نظر می رسد که مدیریت فرهنگی و هنری، توجه زیادی به مدیریت این مکان مهم و ارزشمند ندارد چرا که تاکنون کمتر سراغ داشته ایم که مدیریت آن برعهده هنرمندی برجسته یا مدیری کارکشته وانهاده شود. امید است که این مهم در آینده نزدیک بزودی صورت گیرد.