پابلو پیکاسو، هنرمند برجسته نقاشی در قرن بیستم است که در دهه اول سده گذشته به همراه ژرژ براک مکتبی با عنوان «کوبیسم» به راه انداختند که می شود گفت انقلابی ترین مکتب هنری در روزگار صنعتی شده انسان ها است. گرچه او را به واسطه این که معتقد بود هنر قادر است آنچه را که طبیعت و عقل نمی توانند ابراز کنند نشان دهد، هم مسیر و پیرو طرفداران مکتب سوررئالیسم می دانستند، اما او خود را واقعگرا می دانست و مکتب بنیان گذاشته اش را نیز نشان دهنده این مهم عنوان می کرد. او جمله زیبایی دارد که در آن می گوید: «هر رقابتی، اسلحه ویژه خود را دارد؛ گاهی زور، گاهی زر، گاهی هوش و گاهی مهربانی.» مهربانی گاهی معجزاتی در دل انسان ها می کند که باورش فقط برای خود همان انسان امکان پذیر است.