در نوشتار قبل درباره یکی از مکاتب واقع گرای اخلاقی، یعنی مکتب دیگرگرایی یا عاطفه گرایی توضیحاتی ارائه کردیم و گفتیم که مدعای دیگرگرایان این است که: اولا: اخلاق فقط در زندگی اجتماعی معنا پیدا می کند یعنی، اگر انسان دارای زندگی فردی می بود و با دیگران هیچ گونه ارتباطی نمی داشت، جایی برای اخلاق و احکام و ارزش گذاریهای اخلاقی نیز باقی نمی ماند. ثانیا: معیار خوبی و بدی افعال اجتماعی نیز عاطفه دیگر خواهی است. یعنی هر کاری که به انگیزه دوستی دیگران و به فرمان عاطفه غیردوستی و دیگر خواهی انجام گرفته باشد، خوب و هر کاری که محرک آن حب ذات و خوددوستی باشد بد دانسته می شود.