گرچه آتنی های باستان، دموکراسی را بنیاد گذاشتند، اما مشهورترین فیلسوفانشان - سقراط، افلاطون و ارسطو - قهرمان بزرگ دموکراسی نبودند. در بهترین حالت، نظرشان درباره دموکراسی مبهم و در بدترین حالت، دشمن آن هستند. نخستین قهرمان راستین دموکراسی، یک «رویاپرداز دموکراسی»، بی گمان روسو بود. اما روسو، در اینکه آدمی می تواند همزمان انسانی شایسته و شهروندی شایسته باشد، تردیدهای خودش را داشت. برای روسو، انسان شایسته، انسان طبیعی است با ویژگی های آزادی، استقلال، برابری، شادی، همدردی و عشق به خود، که مقدم بر جامعه در حالت طبیعی است. بنابراین کار جامعه، تباه سازی چنین انسانی است.