کامینگز شاعر لایه های درونی هستی لحظه هاست (هستی نامرئی اما ملموسی که در درون عمارت شعرش در اوج درخشش برپاست)، رسیدن به لایه های نهفت معنا و حجم زبان (برای مثال: آواز خواندن هر خورشید) گوشه یی از طبیعت تابناک شعر کامینگز است که کلمه در آن، مثل جانوری بی سرپرست زیست می کند و در قسمت های ماورایی و حالت های شهودآمیزش پا به لایه سوم می گذارد (اینکه طبیعی است آواز بخواند هر خورشیدی و حالاهر آنچه آواز بخواند تو خواهی بود)، حال آنکه در شعر بسیاری از شاعران معاصر این رخنه در ساحت باستانی و جادویی کلام در بهترین و عمق یافته ترین حالاتش، به همان لایه دوم می رسد و دیگر جبرا دچار توقف می شود