گروه سیاسی | وقتی در اواسط دهه 70 از برخی تریبون های نماز جمعه در غالب خطبه های پیش از نماز هر آنکه غیرخودی تلقی می شد در تیررس انواع اتهامات ریز و درشت قرار می گرفت، شاید کمتر کسی گمان می برد که روزی این ادبیات دامان صاحبان تئوری آن را نیز بگیرد. حتی نشستن شش، هفت ساله دو طیف سیاسی بر سر یک سفره و تمجید های مکرر و حمایت های بی حد و حصرشان از یکدیگر موجب نشد در زمانی که رقابت ها، رفاقت شان را از میان برد و نزاع شان بالاگرفت ملاحظاتی را در حق هم روا دارند. حمایت ها از دولتی که در مواردی شکل قدسی به خود گرفت و در این حمایت ها حتی نام پیامبر و امام زمان (عج)، ندبه و توسل نیز به میان آمد، در زمانی که تبدیل به نزاع شد هم هیچ حد و حصری برای بر زمین زدن رقیب رعایت نمی شود و درست در همین زمان است که دولتی را که تا چندی قبل مورد تایید امام زمان معرفی می کردند دچار انحرافی یافتند که خطرناک ترین انحراف از صدر اسلام تاکنون بوده است. البته طرف مقابل هم رفیق پیشین خود را بی نصیب نگذاشت و برخلاف روزگار دوستی که سخاوتمندانه واژه هایی چون «علامه»، «مطهری زمان» و... را در حق وی ادا می کرد، این بار از همان روحانی مشهور یا القابی چون «قطب متحجران» نام برد. پرداختن به خشونت سیاسی به شکل فیزیکی یا شخصیتی که به نظر می رسد در لایه هایی از قدرت اکنون نهادینه شده، پرونده نگاه دوم سیاست امروز «اعتماد» را تشکیل می دهد.