تبلیغ، هنر نمایاندن و شناساندن برای دادوستد، مترادف همان اصطلاح قدیمی «بازار گرمی» خودمان است، اما انگار ما هنوز به پیچ و خم های این هنر مدرن و اشتغال آفرین پی نبرده ایم. ذهنیت خیلی از ما از تبلیغ، جیغ است نه تلفیق هنر و ظرافت و ذوق.

انگار یاد نگرفته ایم که همیشه کارهای تابلو و بزرگ و پرخرج و پرسروصدا جواب نمی دهد، یاد نگرفته ایم که فرستادن فله ای پیامک های بی محتوا به موبایل خلق الله «تبلیغ» نیست، تبلیغ مستقیم و تابلو نه تنها تبلیغ محسوب نمی شود که خود ضدتبلیغ است.

یاد نگرفته ایم که تبلیغ لزوما نباید در «خیابان» باشد؛ می شود از روی تبلیغ ماهواره ای و خارجی تقلید نکرد. یاد نگرفته ایم که خلاقیت را از جلوی چشمان، از نزدیک خودمان شروع کنیم. تبلیغ و خلاقیت می تواند خیلی دم دست تر و ساده تر و جلوی چشم تر باشد. زیباسازی و بومی سازی می تواند خیلی سهل الوصول تر از آن چیزی باشد که فکر می کنیم.

کمتر یادمان هست که عرصه و میدان بروز ذوق و خلاقیت حتما یک تابلوی غول پیکر کنار بزرگراه نیست، می تواند خیلی کوچک تر و زیباتر باشد، می تواند روی قوطی مقوایی یک «دستمال کاغذی» به تجسم درآید. یک ایده پرداز خوش سلیقه در یک کارخانه دستمال کاغذی که لابد دلش خیلی با کاشی کاری های یزد و اصفهان بوده، طرح «کاشی معرق اسلیمی» را انداخته روی قوطی مقوایی دستمال کاغذی. هم برای فرهنگ بومی و تاریخی و اسلامی ایرانی تبلیغ کرده و هم برای ذوق و خلاقیت خودش؛ به همین سادگی! به همین کوچکی، به همین موثری!