بیش از 2400 سال ها پیش، افلاطون در رساله مشهورش به نام Eroded Attica یا آتن فرسوده، از مرگ زمین ابراز نگرانی کرده و آن را نشانه آزمندی نوع بشر در آن روزگار قلمداد کرده بود. او از روی بررسی بقایای کهن زادبوم ها و معابدی که صدها سال از قدمت بنایشان می گذشت و عظمت تنه های چوبی به کار رفته در سقف آن پرستشکده های باستانی (با توجه به اینکه در زمان افلاطون دیگر از آن نوع تنه های چوبی بلند، در ساختمان ابنیه ها و تالارها خبری نبود)، حدس می زند که لابد زمانی این منطقه، پوشیده از درختان جنگلی بزرگ پیکر بوده، اما در اثر بهره برداری بی رویه