گشودن [باب] فراموشی در تطابق است با آنچه که پنهان می شود. فراموشی، با هر رخداد فراموش شده، [خود] رخداد فراموشی است. در فراموش کردن یک کلمه مواجهه با این امکان وجود دارد که تمامی گفتار می تواند فراموش شود، متوقف ماندن در برابر کلیت گفتار آنچنان که فراموش شده باشد، و نیز توقف در برابر فراموشی هم اندازه گفتار. فراموشی موجب می شود زبان در تمامیت خود، از طریق گردآوردن خویش در اطراف واژه فراموش شده، برخیزد. در فراموشی چیزی وجود دارد که از ما سر می گرداند، انحرافی است که از خود فراموشی می آید. بین انحراف از گفتار و انحراف از فراموشی رابطه یی وجود دارد. هم از این رو است که، حتی سخن گفتن از چیزی که فراموش شده، گفتار فراموشی را ناتوان نمی کند، تنها از جانب خود سخن می گوید.