راهی برای از بین بردن تهدید برخورد سنگ های آسمانی به زمین وجود ندارد ولی خوشبختانه شهاب سنگ ها به ندرت به سمت زمین می آیند. احتمال اینکه کسی به دلیل برخورد یک سنگ آسمانی کشته شود، یک به 250هزار است. در واقع چنین احتمالی از احتمال مرگ به واسطه وقوع زلزله، توفان، سیل، تصادف با خودرو یا سقوط هواپیما (و حتی شاید صاعقه) کمتر است. اکثر سنگ های سرگردان و آواره فضایی، پیش از اینکه با زمین برخورد کنند، در جو زمین می سوزند و برخی دیگر هم در اقیانوس، دشت یا کوه ها (که مناطقی بدون سکنه اند) فرود می آیند. زمین در طول عمر 5/4 میلیارد ساله خود، بارها هدف این گلوله های سرگردان قرار گرفته است که بسیاری از آنها بزرگ تر از یک کیلومتر بودند و می توانستند ویرانی های شدیدی به بار آورند ولی اکثر این برخوردهای بزرگ در دوران تولد زمین رخ داده است؛ یعنی زمانی که منظومه خورشیدی ما جوان و پر از سنگ های سرگردان بود. به دلیل فعالیت های درونی زمین که به بروز تغییرات گسترده در سطح پوسته آن منجر شد، از میان آن همه برخورد، تنها تعداد کمی دهانه برخوردی روی چهره سیاره مان باقی مانده که دانشمندان حدود 160 دهانه را شناسایی کرده اند. البته این روزها، دیگر انتظار برخوردهای خیلی بزرگ را نداریم. خبر خوب دیگر این است که پیشرفت فناوری باعث شده است که انسان در بیشتر موارد بتواند سنگ های فضایی خطرناک را زیر نظر بگیرد. برنامه Near Earth Object ناسا یک جدول از شهاب سنگ های رصد شده و محاسبات مربوط به برخورد احتمالی آنها به زمین را تا صد سال آینده در خود دارد. در حال حاضر هیچ یک از سنگ های کشف شده، خطر برخورد با زمین را ندارند. بنیاد B612 هم که یک سازمان غیرانتفاعی و غیردولتی است، در صدد ارسال یک تلسکوپ اختصاصی به فضاست و امیدوار است با استفاده از آن بتواند 90درصد شهاب سنگ هایی را که قطرشان بیش از 30 متر است و می توانند خطرات بزرگی را برای ساکنان زمین به وجود بیاورند، قبل از نزدیک شدن به زمین رصد کند.