آخرهای کلاس است. توضیحات تکمیلی را برای تحویل پروژه هفته دیگر می دهم و می گویم کلاس آزاد است. می گویم:

«اگه کسی سوالی داره بپرسه، اگه کاری داره بگه، اگه هم کسی می خواد بره، بره. هفته دیگه لطفا سر وقت بیاین و با دست پر.»

نگاهم دوخته می شود روی چشم های صورت زخمی. لبخندی می زنم. لبخند نمی زند. روز اول ترم از دیدنش حسابی شوکه شده بودم. موهای بلند و آشفته یی داشت با چشم هایی وحشی و جای بخیه یی که از بالای یکی از ابروهاش می آمد تا روی گونه. فکر کرده بودم «اون تیغی که این خط رو بریده، چه جوری بوده که چشمش رو ناکار نکرده.» زنجیری دور گردنش بود و دگمه های پیراهنش تا روی سینه ها باز. حضورش