نقاره یا ناقاره ساز ضربی به صورت طبل دوتایی است که سطح یکی از دیگری کوچکتر است و هر دو به وسیله یک نوازنده با دو چوب نواخته می شود.

این ساز از دو طبل کاسه مانند درست شده که کاسه بزرگتر صدای «بم» و کاسه کوچک صدای «زیر» می دهد. کاسه های نقاره را از مس یا سفال درست می کنند و روی آن پوست گاو و یا گوسفند می کشند. برای نواختن این ساز معمولا آن را روی پایه ای مخصوص سوار می کنند و در مجالس خانگی ساز را روی قطعه فرشی قرار می دهند و با دو ترکه نازک چوب روی آن می کوبند.

نقاره در گذشته هم در مواقع جنگ و هم در مواقع صلح به کار می رفت، به این معنی که هنگام نبرد یک ساز رزمی محرک و شورآفرین بوده و در موقع صلح به عنوان یک ساز بزمی در مهمانی ها نواخته می شد.

این ساز در نقاط مختلف ایران وجود دارد، از جمله نقاره شمال (گیلکی) که از دو کاسه سفالی که یکی کوچکتر از دیگری است تشکیل شده و آنرا معمولا با چوب و در مواقع لزوم با دست می نوازند.

نقاره سنندج از نوع شمالی بزرگتر است، گاه آن را به اسب می بندند و نوازنده سوار بر اسب با دست شروع به نواختن می کند. نقاره فارس با اندازه بزرگتر و خمره ای شکل است.