چیزی که هست این است که بعضی اوقات رعایت حال تولیدکننده نسبت به مصرف کننده بیشتر می شود؛ مثلافرض کنید شخصی ماشینی وارد می کند. به جای اینکه از روز اول محصول خودش را بهبود ببخشد و اهتمامش را مصروف ترقی و بهبود محصولش کند، همه هم و غمش صرف این شود که دولت از امتعه نظیر آن جلوگیری نموده، اجناس او در بازار منحصربه فرد باشد که هر چه می خواهد تهیه کند و به قیمت گزافی به مصرف کننده تحمیل کند.

حمایت از محصول داخلی این معنی را ندارد که مصرف کننده را این قدر به مضیقه بیندازیم که هر جنس بی دوام و پستی را به قیمت گزافی بخرد. مثلاکارخانه زیرپیراهن بافی و بلوز و...، قیمت اجناس آن یک ثلث کمتر از خارجه است، لکن دوام مال جنس اروپا یک سال است و دوام جنس تولیدشده داخلی سه ماه، پس همان طور که رعایت جانب تولیدکننده می شود، به همان طریق باید برای مصرف کننده هم فکری کرد. دولت ترتیبی بدهد که یک مقدار از اجناس وارد بشود که رقابت همیشه وجود داشته باشد و منحصربه فرد نباشد. هر وقت با آقایان صحبت می شود، می گویند تولید وطن مصرف بشود بهتر است؛ پول آن در مملکت می ماند و هزاران حسن دیگر هم برمی شمارند، اما وطن پرستی و وطن دوستی تنها مال تولیدکننده نیست، باید ملاحظه مصرف کننده را هم کرد، صحیح است که کهن جامه خویش پیراستن به از جامه عاریت خواستن، اما نه اینکه وقتی می گوییم وطن، یعنی جنس گران قیمت، این است که به آقای رییس کل تجارت متذکر می شوم که ترتیبی اتخاذ کنند که اولارقابت از بین نرود و ثانیا سفارش بکنند که محصولات خودشان را بهتر تهیه بکنند و تلاش آنها مصروف بر این باشد که کمتر به طبقه مصرف کننده تحمیل شود.

برگرفته از گفت و گوی آقایان فهیمی و یاسایی، روزنامه اطلاعات، اواخر خرداد 1311