داستان های «آلیس مونرو» را خیلی دوست دارم و همیشه از آنها خوشم می آمده است. البته شاید بخشی از آن به این برگردد که مانی حقیقی- فرزند کارگردانم - «مونرو» را به خوبی می شناسد و او را به من معرفی کرد. بعد از اینکه از طریق مانی با این نویسنده آشنا شدم، یکی دیگر از کتاب هایش را که ترانه علیدوستی ترجمه کرده، خواندم و بیشتر از او خوشم آمد. می توانم بگویم «مونرو» از نویسنده های محبوب غیراروپایی من است و خیلی دوست دارم ترجمه های بیشتری از او در ایران چاپ شود. ظرافت هایی در آثار او هست که تنها از یک زن برمی آید. او به خوبی آدم ها را می شناسد و قادر است به درستی موقعیت آنها را تعریف کند. با آنکه آثارش در قالب داستان های کوتاه هستند اما به خوبی می تواند نکته های پنهان شخصیت هایش را بازتاب دهد. آدم ها آنقدر خوب در آثار او معرفی می شوند، انگار که مخاطب هم آنها را می شناسد. حتی گاهی به مسایلی اشاره می کند که شاید طی روز با آنها برخورد کرده باشیم اما توجهی به این موضوع های روزمره نداشته باشیم. به نظرم او در معرفی شخصیت آدم های داستان هایش، استادی کامل است.