بامداد جمعه هفته گذشته ژیلامهرجویی از جهان رخت بربست. هنرمندی که خانه و لباس بازیگران را می ساخت و می آراست. طراح صحنه و لباس که برای بسیاری از فیلم های ماندگار سینمای ایران، صحنه طراحی کرد و لباسی موزون با شخصیت قصه ها آفرید. طراحی که به آگاهی اش نسبت به انسان و جهان های درونی انسان ها معروف بود. شناختی درونی و دقیق که سبب ساز ساخت طراحی های بسیار موزون با شخصیت می شد. لباس شخصیت های سرگردان «هامون» تا شخصیت های منتظر فیلم «لیلا».

همان طراحی که خانه «لیلا» را ساخت. همان خانه تنهایی ها و تشویش های لیلاو همسرش رضا که در حسرت فریاد یک کودک است. روز گذشته هنرمندان سینمای ایران در خانه سینما گرد آمدند تا از خانه سینما بدرقه گر هنرمندی دوست داشتنی و فراموش نشدنی باشند که رفتن نابهنگامش همه اهالی سینما را بهت زده کرد.

در قاب پیش رو ملک جهان خزاعی، لیلاحاتمی و مریم بوبانی هر یک در جهتی متفاوت مبهوت و غمزده به خارج از قاب می نگرند به آنکه در این قاب نیست، شاید به ژیلامهرجویی.

او که دیگر در بین ما نیست اما طراحی ها و ساخته هایش در فیلم ها برای همیشه هستند.

مثل خانه فیلم «لیلا» که لحظه یی «لیلا» مشوش و منتظر حضور رضاست یا تنهایی رضا که بدون لیلاخانه شلخته و مرده است و یخچالش خالی مانده با تکه یی کرفس و ظرفی ماست ترشیده که رضا تنها در آن خانه راه می رود و می نالد تا لیلابازگردد و خانه جانی بگیرد، همان خانه یی که ژیلامهرجوی برای این زوج ساخت و پرداخت.