به یاد جهادگر شهید «اکبر بدیعی» عروج با مرکبی آهنین

سال 1327 آن گاه که انگشتری زمین را فصلی سبز و گرم، نگین بود، دیده به جهان گشود. به جای آن که وجود خاکی را در پرندی از غبار و خستگی روزگار بپوشاند، حریر عشق معبود را بر تن کرد و در هر مجالی که می یافت- در حصار تنهایی اش، در جمع مشتاقانش و در محافل انسش- مهر معبود را چون نگینی گران سنگ بر انگشتری وجود بی نشانه خود می نهاد. خوشرویی اش را از دیگران دریغ نمی کرد و عطر خوش مهر و صفایش همه جا پراکنده بود.

به گاه آموختن علی رغم مشکلات فراوان، در مکتب خوان معرفت نشست و توشه ای نه چندان سنگین برگرفت. بهار نوجوانی، تازه در وجودش خیمه زده بود که تناور درخت خانه شکست و پدرش که سایه گستر مهر بود؛ رخت از دیار عدم بربست و «اکبر» برای دور کردن جغد غم از آشیان خاطر خود، کار و فعالیت را بیشتر کرد. سال 1349 در سالروز عیدی که ابراهیم(ع)، اسماعیل(ع) را به مسلخ عشق برد، همسر اختیار کرد.

بعدها که پیری از تبار نور که صبری سهمگین در چشمانش موج می زد ظهور کرد؛ اکبر نیز، چون همگان به طواف صنوبر قامت استوارش پرداخت. آن زمان که وجود میهن در جاده درد به خود می پیچید، چون مردان دریادل، هراس و اندوه زمینی را در پیشگاه آسمان حقیقت قربانی کرد و به دیار عاشقان تا خدا رفته قدم نهاد چرا که می دانست شب دیرپا نیست و پژمردنی است.

دو، سه سالی با فعالیت های متعدد چون رانندگی لودر و... علی رغم آن که زخمدار راه عشق بود، ناامیدی ها را آتش زد و باطل را از میان برداشت تا این که سرانجام او که مژده عروجش را، عروج خونینش را، از سالار شهیدان(ع) شنیده بود، با اصابت ترکش در «خونین شهر» زمینیان را بدرود گفت.