حضرت رسول(ص) در هیچ مجلسی نمی نشست و برنمی خاست مگر با یاد خدا و در مجالس جای مخصوصی برای خود انتخاب نمی کرد و مخصوصا از این کار نهی می فرمود و وقتی به جمعیتی می پیوست هرجا که خالی بود می نشست و اصحاب را نیز دستور می داد اینچنین باشند و حق هر یک از اهل مجلس را اداء می کرد و کسی از آنان احساس نمی کرد که دیگری پیش آن حضرت محترم تر از خود اوست و با هرکس آن حضرت می نشست به قدری تا خود آن شخص برخیزد، هر کسی حاجتی از او طلب می کرد یا به حاجت خود می رسید و یا با بیان شیرین آن حضرت قانع می شد. خلقش به قدری نرم بود که مردم او را برای خود پدری مهربان می دانستند و همه نزد او در حق، مساوی بودند مجلس او مجلس حلم و حیا و صداقت و امانت بود، در آن آوازها بلند نمی شد و حرمت مردم هتک نمی شد و اگر از کسی لغزش سر می زد، جای دیگر گفته نمی شد، اهل مجلس همه باهم عادلانه رفتار می کردند و رفتارشان با یکدیگر چون دوستی با پرهیزگاران بود و به هم متواضع و فروتن بودند، بزرگسالان را احترام می کردند و به کوچک ترها مهربان بودند و محتاجان را بر خود مقدم می داشتند و غریبان را نگهداری می نمودند. (1)