انقلاب اسلامی ایران که در 22 بهمن 57 پیروز شد، هنوز اثری از آنچه یک سال بعد با نام «شعر بچه مسلمانی» و سه سال بعد با نام «شعر انقلاب اسلامی» شناخته شد، نبود. آنچه بود «شعر خلق»، «شعر روشنفکرانه»،«شعر انقلاب»،«شعر راستین»،«صدای گویای مستضعفین»،«شعر ضد استعماری»،«شعر کارگری» و نام هایی دیگر بود که کم از تعداد گروه های سیاسی نوظهور آن سال ها نداشت.

شعری که واجد رویکردهای دینی باشد، بیشتر در شعر کلاسیکی دیده می شد که در محفل ها و مجالس ادبی، از رسانه ها به دور بود و از آنجا که شعر سیاسی[نه انواع دیگر شعر که در آغاز راهپیمایی های خیابانی سال 57، کاملا از گردونه مخاطب پذیری جامعه طرد شده بودند] تنها در رویکردهای چپگرایانه خلاصه می شد،حتی زمانی که به سوی «آیین» می گرایید بعضا رویه ای از ادبیات سوسیالیستی با خود داشت.