موسیقی پاپ فقط یک نوع موسیقی نیست، تنها موسیقی ای است که یک سبک خاص ندارد و می توان در آن کارهای بسیاری انجام داد. در موسیقی پاپ هرگونه اتفاقی می تواند رخ دهد. هیچ نوع موسیقی به صرف ضعیف نیست و کلام است که می تواند آن را قدرت ببخشد یا سخیف کند یا موسیقی فاخر و غیرفاخر بسازد. ما هم این کار را کرده ایم و از سازهای سنتی در 7 یا 8 مورد استفاده کرده ایم. اما به هر حال پاپ برای راضی کردن همه سلایق، هویت خود را از بین نمی برد و معتقد است می توان از تلفیق استفاده کرد؛ اما تلفیق به شیوه مدرن. آنچه پاپ را بیشتر به موسیقی نزدیک می کند نوا و ملودی است که در دستگاه های ایرانی ساخته می شود. در موسیقی پاپ آنچه مردم را به سوی خود می کشد و مردم با آن همذات پنداری می کنند کلام است و سلیقه ایرانیان این گونه ملودی ها را می پسندند. بنابراین به کارها و ملودی های غربی کمتر گرایش دارد. بعضی از دوستان کارهای کاملا غربی انجام می دهند اما از استقبال و موفقیت برخوردار نیستند چرا که گوش ایرانی ردیف ایرانی را می فهمد. گوش اروپایی هم به موسیقی جز و آنچه در اروپاست عادت دارد اما تاکید می کنم لزوما نباید همیشه به همان شیوه سنتی رفتار کرد بلکه می توان تلفیق را به گونه ای که جوان بپسندد انجام داد اما هنوز آن طور که باید و شاید در تلفیق موفق نیستیم. مردم هم موسیقی سنتی و هم پاپ را دوست دارند. جوان هایی هستند که موسیقی سنتی را بیشتر می پسندند، ولی به هر حال پاپ از استقبال بیشتری در میان جوانان در دنیا برخوردار است و هنرمندان باید موسیقی پاپ را به صورت تلفیقی از موسیقی منطقه خود و موسیقی جهانی ارائه دهند و این نیاز به حمایت دارد نه این که عده ای بخواهند چیزی را از ماهیت آن کم کنند و بگویند چرا ترانه های این موسیقی شاد، سخیف و... است. باید دید بستر شنیداری مردم در چه سطحی قرار دارد. معتقدم باید به سلیقه و علاقه مردم اعم از سنتی یا پاپ احترام گذاشت و به هنرمندان موسیقی پاپ میدان داد و چارچوب ها را به آنان گفت و فضایی برای کشف استعدادها به آنان داد.