سلام. ببخشید که اینقدر بی تعارف این نامه را شروع کردم، آخر ما که با هم غریبه نیستیم؛ هم شما خوب می دانید که دست و دلم به نوشتن نمی رود و هم من خوب می دانم که قلمم پیش شما چوب درختی بیش نیست. زمستان است و دست هایم آنچنان خشک اند که برای این نامه مجبورم ساعت ها در حیاط خانه سر پا بایستم و کلمه به کلمه اینها را بنویسم. اما مگر عیبی دارد؟ خود شما هم ساعت ها در همین حیاط می چرخیدید و قدم می زدید و به بوته های سرخ رنگ خیره می شدید، به آجرهای سرخ خانه و ایوان و ستون های گچ بریده اش. از حال من هم اگر جویا باشید ملالی نیست جز دوری شما. البته می دانم که به ایران آمده اید، حتی سنت خود را هم شکسته اید و