وقتی صحبت از مارکز پیش می آید بی اختیار رئالیسم جادویی به ذهن می آید. واقعیت هم این است که مارکز و صدسال تنهایی شاخص ترین اثری است که در گونه رئالیسم جادویی به رشته تحریر درآمده است. در مورد سبک و شیوه نگارشش به گفته خودش جزو استیلیست ها نبود. او مثل ناباکوف که نثر خاصی دارد و در تمام آثارش خودش را نشان می دهد یا جوزف کانراد نبود. او مثل بارگاس یوسا برای هر داستانی نثر متناسب با آن داستان را انتخاب می کرد. خودش می گفت: «هر داستان شیوه روایت کردن خودش را به داستان تحمیل می کند.» به همین دلیل شیوه خاص در نثر نداشت. اینکه گفته می شود مارکز بنیانگذار رئالیسم جادویی است کم لطفی به نویسندگانی چون